Nocna defilada

Dochodziła trzecia w nocy, gdy z lekko uchylonych drzwi od sypialni wychynęła dłoń. Palce ułożyły się w pistolet. Potem padły strzały. Napastnikiem była żona. Celem zamachu młodsza córka. Motywem zbrodni chroniczny brak snu.

Atak zaskoczył mnie w trakcie „pendolino”. Przez ostatnie dni zabawa w kolejarza, to jedyny skuteczny sposób na uśpienie naszego nowego gnoma. Biegamy z dzieckiem na rękach między pokojami i powtarzamy półgłosem „ciuch, ciuch, ciuch”. Im dłuższa trasa i bardziej ugięte nogi, tym sen przychodzi szybciej. Nie bez znaczenia jest też tempo, które najwidoczniej po dwóch godzinach kursu nieco mi siadło, bo oprawczyni nadal miała oczy szeroko otwarte.

– Nie śpi? – upewniła się żona, dmuchając w dwa palce jak Lucky Luke w lufę po oddaniu celnych strzałów.

– Jak widać – wycedziłem przez zaciśnięte zęby.

– Chryste, „pendolino” przestało działać… Może byśmy gdzieś uciekli, co? – zaproponowała, a tembr jej głosu nie ujawniał żartu, raczej przerażenie.

– Zwycięzcy nigdy nie rezygnują, rezygnujący nigdy nie zwyciężają – zdobyłem się na tanią filozofię i wysłałem żonę do łóżka, by rano znowu nie malowała lusterka zamiast brwi.

Gdy w okolicy piątej nadal nie byłem zwycięzcą, wsadziłem Wiktorię do fotelika samochodowego i formując biceps, zacząłem bujać. Przypomniałem sobie bowiem, że osiem lat temu ten sposób usypiał starszą córkę lepiej niż nocne wożenie autem po osiedlu. Niestety, przy tym egzemplarzu patent nie zdał egzaminu, choć bujałem tak mocno, że aż słychać było jak kupnej huśtawce skręcają się tryby z żalu, że to nie ona.

Odchrupnąłem kręgosłup i wróciłem do pociągu. Zrezygnowany zacząłem tłumaczyć sobie, że zarwane noce przy małym dziecku, to rzecz najzupełniej normalna, a niewyspanie nie jest najgorszą rzeczą, jaka może przydarzyć się człowiekowi. Ba, są nawet tacy, którzy marzą, by mieć tylko takie zmartwienia przy dzieciach…

Gadanie do siebie ciepłym głosem psychologa nic jednak nie dało. Byłem totalnie rozmontowany. Wizualizowałem sobie poranne zmartwychwstanie. Oczyma wyobraźni widziałem tę nieporadną aneksję świata zewnętrznego i umieranie przez cały dzień w oparach podwójnego espresso. Zawsze w takich chwilach nawracam się i proszę boga o cierpliwość, zastrzegając, by nie dawał mi siły, bo pozabijam.

Chwilę po szóstej, któryś tam zmysł żony wyczuł, że jestem bliski kresu i przyszła z odsieczą. Tym razem wsparciem nie wzgardziłem. Zaczęliśmy na zmianę śpiewać, bo to młodą uspokajało. Nas zresztą też. Gdy wyczerpał się repertuar Pidżamy Porno, Kultu  i Lecha Janerki, przyszedł czas na „Boże, coś Polskę”, „Szumi dokoła las” i inne wojskowo-patriotyczne pieśni wpajane nam w podstawówce. Przy „Maszerują strzelcy” melanż ździebko nas poniósł i urządziliśmy małą defiladę. Zabawa była tak przednia, że nie słyszeliśmy nawet nastawionego na siódmą budzika. Mina starszej córki, która w drodze na poranną mikcję ujrzała starych maszerujący w przedpokoju była bezcenna…

To tylko jedna noc z podobnych kilkunastu w ostatnich tygodniach. Walka z kolkami trwa u nas w najlepsze. Jak pośpimy w ciągu nocy ze cztery godziny, to sprawdzamy, czy nie mamy odleżyn. Najkrótszy dowcip w domu to teraz „dobranoc”. No, ale nie ma co narzekać, bo przy małym dziecku tylko dewiant może być w pełni szczęśliwy.