Knajpiana spowiedź

Jak mawia klasyk, świat na trzeźwo jest nie do przyjęcia. Stoję więc w kolejce do baru, a obok mnie dandys, taki trochę jak z żurnala. Broda muśnięta pomadą o tzw. lekkim chwycie, dopasowana koszula w grochy, musztardowe rurki, sportowe buty na bose stopy i w ogóle taki, co to je tylko miso i dip z ekofasoli.

– O, przyjacielu, ty mi wyglądasz na oczytanego – zagaił, patrząc wzrokiem zdradzającym głęboki weltschmerz.

Jak widać, inwestycja w okulary popłaca – epatuję inteligencją. Mogłem je wcześniej kupić zamiast bawić się w jakieś śmieszne studia, ale było, minęło, nie ma co roztrząsać. Ego w każdym razie mi połechtał, więc brnąłem w tę relację na własną odpowiedzialność.

Zamówiłem kolejne piwo, siorbnąłem piankę, a on nic. Patrzy tępo przed siebie w milczeniu. Myślę, naradza się sam ze sobą i zaraz przywali z grubej rury, poleci jakimś Schopenhauerem lub Baumanem, więc porządkowałem we łbie wątki pod trudny dyskurs, że ponowoczesność, że każdy może być każdym, że sacrum może być profanum, a profanum sacrum, że wzniosłość miesza się z trywialnością i tak dalej.

Gość odchrząknął, spojrzał na mnie, wziął głęboki oddech i mówi:

– O dupach chciałbym zamienić słówko, proszę ja ciebie…

Odetchnąłem z ulgą, bo jego ton zdradzał, że rozmowa nie zmierza raczej w kierunku dyskusji o meandrach  proktologii.

– Bo widzisz – ciągnął dalej z lekko poturbowaną etanolem artykulacją –  poznałem w pociągu świetną laskę. No cudna, mówię ci, jak ją tylko zobaczyłem od razu dostałem z półobrotu w „miętkie”…

Patrzę na kolesia i widzę, że na samą myśl o niej płonie jak żagiew. Chyba faktycznie przepadł niczym składka zdrowotna, więc tylko kiwam głową, by dalej nawijał.

– I wyobraź sobie, przez trzy miesiące się z nią bujałem. Spacerek za łapkę, kino, teatr, deser, kawusia, jak dzieci normalnie. Nawet paluchem w kulę drasnąć nie dała, małe buzi i tyle. W końcu udało mi się ją na kwadrat ściągnąć. Świece, wino za trzy dyszki, muzyka, wiesz, jak jest…

– Yhmmm  – przytaknąłem nieinwazyjnie w jego słowotok.

– A ona mi najpierw mówi, że wina nie pije, gorzej, w ogóle alko nie rusza, czaisz temat?

–  Yhmm…

– A potem, że zrobi kolację, bo fakt, ja do tego jakoś głowy nie miałem. W lodówce światło, ale wyczarowała zajebiste tosty. W życiu lepszych nie jadłem i jeszcze mi kuchnię ogarnęła. Potem gadka szmatka i się północ zrobiła. Patrzę, a ta zaczyna się zbierać. Nie wygłupiaj się, mówię, nie musisz wracać, bo mieszkasz sama, rano cię odwiozę. No i uległa. To ja napalony jak jehowy na apartamenty, szykuję nam wyro, wspólny prysznic proponuję, a wiesz, co ona mi na to?

– Co?

– Że bardzo dziękuje, ale sama na kanapie będzie spała, dziwka pierdolona…

 

 

About

Przemo – będąc pacholęciem bał się, że pająki wciągną go za obraz. Teraz boi się tylko ludzi, którzy nie mają wątpliwości. Raczej indywidualista niż gracz zespołowy. Jeśli już musi śpiewać w chórze, to wybiera partie solowe. Perfekcjonista, wegetarianin, libertarianin, półmaratończyk z ambicjami na więcej. Podobno choleryk. Kocha kino bez popcornu i literaturę faktu. Nieznośnie kreśli po książkach. Ceni sobie muzykę nieoczywistą. Ubóstwia sok pomidorowy, zapach farby drukarskiej i wysokie obcasy u kobiet. Specjalizuje się w przebijaniu balonów napełnionych patosem. Bardzo miły, toleruje nawet gluten i laktozę.

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *